Początki osadnictwa w tej miejscowości toną w mroku dziejów. Archeolodzy znaleźli tu wczesnośredniowieczne cmentarzysko całopalne i szkieletowe.
Bolesław Chrobry w 1018r. wyprawił się na Ruś i zdobył Kijów. Wracając z tej zwycięskiej wyprawy, zabrał wielkie łupy i liczne zastępy jeńców z plemienia Dregowiczów. Najprawdopodobniej tychże jeńców król osiedlił właśnie na ziemi kijańskiej, gdzie „stopili się” z miejscową ludnością. Prace prof. J. Gurby, który w latach pięćdziesiątych XXw. prowadził badania dwóch kurhanów położonych w centrum wsi, świadczą o tym, że to tutaj osiedlono jeńców. Profesor wykazał, że w kurhanach byli pochowani wojownicy z plemienia Dregowiczów. Teoria ta znajduje potwierdzenie w ustaleniach językoznawców, którzy nazwę wsi wywodzą od rusińskiego słowa „kij”. Prawdopodobnie osada powstała w XIw., ale na przeszkodzie w rozwoju wsi stanęły najazdy tatarskie, litewskie i jaćwińskie.
Pierwsze pisane wzmianki o Kijanach pochodzą z XIVw. W dokumencie z 10 II 1383r., starosta Włodko i sędzia ziemi lubelskiej Świętosław zaświadczyli, że Jakusz Bończa z Kijan odstąpił Strzechnie, żonie swojego syna Klemensa Zakrzów i połowę Bieniędzic, w zamian za Ciechanki i 1/3 Spiczyna.
W roku 1599 Piotr Czerny z Witowic zbudował nowy, drewniany kościół pod wezwaniem św. Anny.
Atanazy Miączyński, właściciel pobliskich Zawieprzyc, w roku 1683 ślubował w kijańskim kościele przed wyprawą na Wiedeń, że po szczęśliwym powrocie wystawi murowany kościół. Fakt ten finalizował się przez 37 lat i w roku 1723 ostatecznie zakończono budowę.
Informacje o Kijanach zawdzięczamy również Ulrykowi von Verdun, który w roku 1672 był wysłannikiem króla francuskiego do Moskwy. Podróżując przez Polskę, prowadził dziennik, w którym zanotował „... potym (z Łęczny) do Kijanów pięć ćwierci mili... jest to wielki zamek, ciężko zbudowany, przy nim mała wieś z kościołem” . Pod koniec XVIIw. klucz kijański przeszedł na własność rodu Sanguszków i był w ich posiadaniu do roku 1839. Wtedy to Klementyna Ostrowska z Sanguszków sprzedaje swe dobra hr. Henrykowi Łubieńskiemu za 4,5 miliona zł. W 1845r. całe dobra przejmuje Bank Polski, rozpoczynając ich parcelację. W 1853r. Ludwik Jakobs nabywa Kijany i buduje tu pierwszą w okolicy cukrownię, która po dwóch pożarach, w 1901r. kończy pracę. Do dzisiaj pozostały po niej dwa budynki tzw. „budynek F”- siedziba zarządu cukrowni oraz obecny ośrodek zdrowia, gdzie mieścił się magazyn cukru.
Gruntowną przebudowę pałacu przeprowadzili kolejni właściciele Kijan – Sonnenbergowie, którzy w latach 1853-1880 radykalnie zmienili wizerunek swej posiadłości. Autorem projektu przebudowy pałacu był prawdopodobnie Paweł Apoloniusz Nieniewski.
Następni właściciele: Henryk Wierciński z żoną, odsprzedają pałac wraz z otaczającym go parkiem Lubelskiemu Towarzystwu Rolniczemu, które, wypełniając ostatnią wolę Erazma Plewińskiego, kupuje posiadłość z przeznaczeniem na szkołę rolniczą. W 1926r. pałac został zniszczony przez pożar, ale już w następnym roku odbudowano.
Podczas Kampanii Wrześniowej 1939r. dywizja kawalerii Zygmunta Podhorskiego „Zaza” broniła przeprawy przez Wieprz i Bystrzycę. Po wojnie w Kijanach i najbliższej okolicy walczył jeden z ostatnich przywódców Polski Podziemnej - kapitan Z. Broński ps. „Uskok”.
Jedną z osób, która trwale związała się z Kijanami, był tworzący na przełomie XVI i XVIIw. Jan z Kijan, który należał do grupy, żyjących z dnia na dzień wędrownych literatów, reprezentujący w swej twórczości radykalny nurt plebejski. Znany jest jako twórca utworów sowizdrzalskich. W 1614r. ukazały się w Krakowie dwa tomy fraszek – „Nowy Sowizdrzał” oraz „Fraszki Sowizdrzała Nowego”.
Tekst został zaczerpniety z ksiązki: "Gdzie Bystrzyca z Wieprzem łączą wody swe...: magia miejsc"
Redaktor: Antonina Gajos
Wydawca: Starostwo Powiatowe, 2010
Fotografie wykonał S. Pastusiak, ze zbiorów Grzegorza Pastusiaka oraz Biblioteka Instytutu Badań Literackich PAN
